Onlangs werd van mij een artikel gepubliceerd op papier en op internet van het tijdschrift Schrift. Het thema van het nummer is “weerbarstige stilte” en mij was gevraagd een stukje te schrijven over God die zich (volgens 1 Kon. 19:12) openbaart aan Elia in “het suizen van een zachte koelte” (NBG 1951) of “het gefluister van een zachte bries” (NBV) of “een stem, tot stilte beukend” (Kees Waaijiman). Ik vond er iets in van een heilzaam tegenwicht van de grote woorden die eerder in het verhaal klonken over God en de daarop volgende gruwelijke daden in naam van God.
Er lag een envelop met een aantal exemplaren van het tijdschrift in mijn postvak en nam het mee naar de vergadering van de onderzoeksgroep van de universiteit. Daar moest ik mijn collega’s confronteren met de resultaten van een tussentijdse onderzoeksvisitatie. Die vielen niet mee: we moeten meer publiceren in de grote “peer-reviewed” tijdschriften om aan de academische wereld te laten zien dat wij meetellen. Het schrijven voor een breder publiek moeten we beperken. Ik liet de envelop maar dicht.
Ik zoek naar een evenwicht. Ik wil ook meedoen aan het wetenschappelijke debat en ik denk dat ik daarbij ook wel wat heb te melden. Maar dan moet het inhoudelijk de moeite waard zijn en niet alleen bedoeld om mijzelf en mijn universiteit weer eens te presenteren. Aan de andere kant is mij het contact met de “gewone” Bijbellezer lief en is het mooi werk om op dat vlak iets door te geven van het goede dat in de Bijbel is te vinden. Vaak laat het een zich ook wel met het ander verbinden: wetenschappelijk onderzoek kan je helpen om bij het meer populaire werk niet te vervlakken. Zoiets moet aan een visitatiecommissie toch ook duidelijk te maken zijn.
Klaas Spronk's Weblog 