De taak van hoofdredacteur

Bij veel mensen die op een of andere manier te maken hebben met de Protestantse Theologische Universiteit viel vandaag het nieuwe nummer van PThUnie op de mat. Daarop prijkt deze keer een fraaie portret van de alom gewaardeerde docent Akke van der Kooi. Slaat men het blad open dan stuit men op een kleinere en volgens mijn vrouw ook minder goed geslaagde foto van mij. Daarover wil ik het nu verder niet hebben. Daar is ook weinig aan te doen. Fotogeniek zal ik wel niet meer worden. Waar ik nog wel invloed op heb is het stukje dat ik elke keer als hoofdredacteur mag schrijven als inleiding om de lezers te motiveren om vooral ook door te bladeren en verder te lezen. Dat is een zware taak. Je bent je ervan bewust dat zo’n “editorial” er gewoon bijhoort maar dat het ook te verwaarlozen is. Het verwijst immers naar de andere stukken. Toch heb ik elke keer weer de neiging er iets meer van te maken dan een aangeklede inhoudsopgave. Ik wil het graag een beetje spannender maken. Dat is ook prettiger schrijven. Dus zoek ik de grenzen van het genre op. Dat leidt soms tot botsingen met de andere redactieleden. Ze vonden dat ik in mijn eerste aan hen voorgelegde versie te ver ging. Ik had me laten leiden door de pittige reactie van collega Kocku von Stuckrad op een bijeenkomst van de verkenningscommissie van de KNAW die moet adviseren over de toekomst van de theologie en de religiestudies in Nederland. Het redactioneel wilde ik de vorm geven van een open brief aan die commissie. Dat stuitte op verzet: de vorm was misleidend en de inhoud zou wel eens problemen op kunnen leveren. Bij nader inzien moest ik wel toegeven dat ik mijn boekje deze keer te buiten was gegaan en leverde ik een stukje in waarin ik met gepaste terughoudendheid vooral de aandacht vestigde op Akke als boegbeeld van de opleiding in Kampen. Achteraf gezien is dat een gelukkig keuze, nu blijkt dat de foto’s van haar vanaf een schip in de haven van Kampen zijn gemaakt.